เรื่องเล่า ความเชี่ยวชาญ

มีนักขมังธนูคนหนึ่ง มีความเชี่ยวชาญการยิงธนูเป็นอย่างมาก ผู้คนต่างยกย่องนับหน้าถือตาเป็นอย่างมาก ว่ายิงได้แม่นหาตัวจับยาก นานเข้าเลยเกิดทะนงตนว่าเก่ง ยามเมื่อไปแสดงอวดฝีมือที่ไหน ทุกคนจะต้องปรบมือให้ ครั้งหนึ่งก็ไปตั้งเป้ายิงธนูกลางที่สาธารณะ ปรากฏว่าครั้งนี้การยิงธนูสิบกว่าดอก ก็ไม่ทำให้ผู้ชมผิดหวังเข้าเป้ากลางทุกดอก ผู้ชมทุกคนต่างปรบมือกันสนั่นทุกคน   แต่มีชายชราคนหนึ่ง ข้างหลังสะพายถังน้ำมันไว้ใบหนึ่ง กลับยืนเฉย ไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรเป็นพิเศษ ทั้งไม่ได้ปรบมือให้   เมื่อนักขมังธนูเห็นเข้าดังนั้น ก็เกิดความประหลาดใจ พร้อมความขุ่นข้องหมองใจ จึงเดินเข้าถามชายชราว่า     ข้าฯ.ยิงธนูไม่เก่งหรือไง? 
 ก็เก่งดี 
     แล้วทำไมท่านไม่เห็นตบมือให้เล่า?
ที่ข้าฯ.ไม่ตบมือให้ เพราะข้าฯ.เห็นว่า ท่านก็แค่มีความเชี่ยวชาญเท่านั้น ไม่เห็นจะแปลกอะไร
     แสดงว่าท่านก็มีความเชี่ยวชาญในการยิงธนูขมังหรือไง?
ข้าฯ.ไม่มีความสามารถในการยิงธนูหรอก เพราะข้าฯ.เป็นเพียงคนขายน้ำมันเลี้ยงชีพเท่านั้น ว่าแล้วชายชราก็นำขวดมาวางกลางลาน แล้วล้วงเหรียญสตางค์รู มาวางปากขวด นำเหยือกตักน้ำมันจากถัง ยกขึ้นเทน้ำมันเป็นสาย ลอดรูสตางค์ลงไปในขวดจนหมดเหยือก โดยน้ำมันไม่เลอะขอบรูสตางค์แม้แต่นิดเดียว พร้อมพูดว่า    นี่ข้าฯ.ก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร เพียงแต่ข้าทำมานาน จนเกิดความเชี่ยวชาญก็แค่นั้น